still ill

Angel,down we go together

Υπάρχει μια αξιοσημείωτη διάκριση στο ρυθμό με τον οποίο αλλάζει το ενδόμυχο κομμάτι του εαυτού μας και το εξωτερικό του περίβλημα.Το τελευταίο,υπακούοντας στις νόρμες μιας καθορισμένης βιολογικής πορείας μεταβάλλεται αργά,νομοτελειακά,δίχως να ξαφνιάζει ιδιαίτερα τα βλέμματα των άλλων.
Ο χρόνος,χρησιμοποιώντας αόρατα υλικά,σμιλεύει με στωικότητα τις εξωτερικές επιφάνειες,προβάλλοντας,ως έμπειρος τεχνίτης,τις όποιες αλλαγές αφήνει στο πέρασμα του.Μόνο που αυτές οι επιφάνειες λαξεύονται εκ των έσω,δυσχεραίνοντας έτσι την παρακολούθηση της διαδικασίας μετασχηματισμού τους,το σίγουρο πάντως είναι πως ό,τι αλλάζει εντός μας γίνεται ταχύτερα από όσο θα ήθελε κάποιος να πιστεύει.
Κάθε νέο πρόσωπο και μια άλλη επίστρωση,κάθε ατυχής εμπειρία και ένα κέλυφος.Φτάνουμε στο σημείο να παρατηρούμε στον καθρέφτη το παιδί που δεν είναι πια παιδί αλλά όταν κοιτάζουμε μέσα μας,αυτό που βλέπουμε να μη μας θυμίζει τίποτε πια.
Μόνο κάποιες προσπάθειες γραφής,έστω και απέλπιδες,προσπαθούν να διαπεράσουν ό,τι μας εμποδίζει να δούμε καθαρά σε αυτήν την ενδοσκόπηση.
Και αν στην κατάβαση μας προσκαλούμε μαζί μας άγνωστα μάτια,κανένα πρόβλημα.Ο δρόμος για την κορυφή λένε πως είναι μοναχικός.Αυτός για την άβυσσο μάλλον όχι.

posted by still ill @ 3:05 AM